Naar aanleiding van de meditatie van donderdag 2 april 2015
kreeg ik een verhaal door wat ik graag met jullie wil delen.
Het verhaal van de oude eik begon met een klein zaadje.
Dat kleine zaadje dat precies op de juiste plaats terecht is gekomen.
Daar waar hij gepland is, was de perfecte plek om te gaan groeien.
Maar wat een kracht had hij daarvoor nodig.
Keer op keer dacht de jonge boom: “Daar ga ik, ik waai om, ik houdt het niet meer”.
En meteen hevige regenbui: “Help, ik verzuip!”
En met een enorme hitte: “Help, ik verbrand!”
En keer op keer overleefde de jonge boom elke situatie.
Dit gaf de jonge boom het vertrouwen dat hij wel tegen een stootje kon.
En zo groeide hij verder, werd sterker en krachtiger.
Dit ging hij ook steeds meer uitstralen.
Hij werd groter en dikker. Ging steeds meer de ruimte in.
Hij was die grote oude eik.
Om hem heen verzamelden nieuwe zaadjes, overschaduwd door zijn grote, opkijkend naar.
Zo voelde hij zich nog groter en sterker.
De anderen om hem heen bleven klein en onderdanig.
Wat een macht.
Wat een trots.
Maar diep van binnen voelde hij zich eenzaam.
Niemand was met hem op gelijke hoogte.
Niemand was op gelijk niveau.
Daar sta je dan, groot te zijn, niet meer klein willen zijn.
De oude eik in het bos, was vergeten dat hij ooit ook een zaadje was.
Vergeten de angst voor de storm, het water, de hitte.
De oude eik.
De oude eik voelde geen liefde meer.
Niet voor een ander, niet voor zich zelf.
De oude eik stond vast, muurvast.
Hij kon geen kant op.
Vastgezet.
Er werd naar hem opgekeken.
Hij die wijze oude eik.
De jonkies vroegen hem om raad.
Dat voelde goed.
En nu? Oud en wijs.
Was hij wijs?
Ja hij had veel meegemaakt, veel meegekregen.
Uit macht niet willen delen.
Ja oude eik daar sta je dan.
Ook jij mag nieuwe dingen leren.
Vast staan is lang zo erg niet.
Wanneer je eens goed om je heen kijkt.
Oude wijsheid mag ruimte maken voor een nieuwe nieuwsgierigheid.
En de boom ging op zoek.
Hij keek meer om zich heen.
Voelde meer.
De winter
Het voorjaar
De zomer
De herfst
En al het moois wat daar bij hoort.
Hij genoot van de wereld, die voor hem open ging.
Hij nam alles in zich op.
Probeerde van alles uit.
Van veel dingen werd hij blij.
En zo groeide hij van binnen verder.
Zijn stam werd van binnenuit krachtiger en sterker.
Zijn toppen reikten naar de hemel.
Zijn wortels zo stevig geworteld tot in de pure kern van de aarde.
Daar staat hij dan, die grote eik.
Stevig en Sterk.
Heeft hij nu die wijsheid?
Is hij nu die wijze oude eik?
Hoe wordt er nu naar hem gekeken?
Eigenlijk maakt het hem niets uit.
Hij voelt zich gelijk aan alle bomen in het bos.
Ze zijn met elkaar één.
Ze zijn samen het bos.
De eeuwen oude eik staat nog steeds vast.
Stevig op zijn plek.
De plek waar het zaadje terecht is gekomen.
Die juiste plek waar hij mocht zijn, mocht groeien.
Trots op wie hij is.
Trots op zijn zijn.
Zijn als die oude eik,
zijn als wie je bent.
De levenslessen die we krijgen: wanneer je ze goed bekijkt, doorleeft, doorvoeld, zul je groeien.
Groeien van binnen uit.
Om van binnen uit in je kracht staan.
Om te zijn wie jij werkelijk bent.
Van zaadje tot een oude wijze eik..
Ga mee met het groei proces.
Zoals de jaargetijden.
Groei
Bloei
Laat los
Rust
02-04-15
Miranda Roodenburg